Secret Must logo

Συνέντευξη… με τους «δράκους»

Ότι και αν συμβεί, έχε τα μάτια σου ανοιχτά…

Το παιχνίδι των δράκων – μια σύγχρονη, σουρεαλιστική κωμωδία του Γιώργου Φραγκούλη  σε σκηνοθεσία Σίμου Παπαναστασόπουλου. Το Secret Must παρακολούθησε την παράσταση και σας παρουσιάζει τους πέντε ηθοποιούς σε μια αποκλειστική συνέντευξη.

xrhstos eythimiou (2)

 

Χρήστος Ευθυμίου: Γεννημένος στην Καβάλα. Σπούδασε στη δραματική σχολή του κρατικού θεάτρου, χορό και τραγούδι. Άνθρωπος  με χιούμορ, σεναριογράφος και σκηνοθέτης.

 

stela bonatsou (2)

 

Στέλλα Μπονάτσου: Αριστούχος της δραματικής σχολής “Μαίρη Βογιατζή – Τράγκα”. Έχει σπουδάσει τραγούδι, χορό και κλασσικό πιάνο. Είναι “ανήσυχο πνεύμα” και θέλει διαρκώς να ανακαλύπτει καινούρια πράγματα και να ζει νέες εμπειρίες.

 

 

dimitris papadatos (2)

 

Δημήτρης Παπαδάτος: Σπούδασε υποκριτική στο Ωδείο Αθηνών. Έχει χιούμορ, του αρέσει το καλό φαγητό συνοδευόμενο, πάντα, από ένα καλό κρασί.  Μερακλής…

 

nikolas marmaras (2)

 

Νικόλας Μαρμαράς: Γεννημένος στην Αθήνα, απόφοιτος από την Ανώτερη Σχολή Δραματικής Τέχνης «Νέο Ελληνικό Θέατρο» Γ. Αρμένη, δραστήριος, λατρεύει το χορό, σκηνοθέτης, θεατρικός συγγραφέας ενώ  πρόσφατα ξεκίνησε να παρακολουθεί μαθήματα και σκηνογραφίας.

 

kitty margariti (1)

 

Κίττυ Μαργαρίτη: Γεννημένη στην Θεσσαλονίκη,  σπούδασε στην Ανώτερη Δραματική Σχολή του Ανδρέα Βουτσινά και αποφοίτησε από την Ανώτερη Δραματική Σχολή του Βασίλη Διαμαντόπουλου  πεισματάρα, επίμονη, πρωταθλήτρια για 15 χρόνια στη Ρυθμική γυμναστική.

 

 

1) Πείτε μας λίγα λόγια για εσάς, για να σας μάθει το κοινό μας

Δημήτρης ΠαπαδάτοςΣπούδασα φυσικοθεραπεία στην Αθήνα και υποκριτική στο Ωδείο Αθηνών. Έχω χιούμορ, μου αρέσει το καλό φαγητό συνοδευόμενο, πάντα, από ένα καλό κρασί. Εν ολίγοις μερακλής…

Χρήστος Ευθυμίου: Είμαι από την Καβάλα. Σπούδασα στη δραματική σχολή του κρατικού θεάτρου, χορό και τραγούδι. Έγραψα το σενάριο της τηλεοπτικής σειράς “Κόλπο Γκρόσο” και τα κείμενα της μουσικής παράστασης “Κακομήρου Οδύσσεια”. Σκηνοθέτησα τον “επαγγελματία” του Κοβάτσεβιτς και τον “Tρόμο και Aθλιότητα” του Μπρεχτ.

Νικόλας Μαρμαράς: Αποφοίτησα από την Ανώτερη Σχολή Δραματικής Τέχνης «Νέο Ελληνικό Θέατρο» Γ. Αρμένη το 2008. Έχω παρακολουθήσει μαθήματα παραδοσιακών, ευρωπαϊκών και λάτιν χορών καθώς και σύγχρονου χορού. Ασχολούμαι συνεχόμενα με το θέατρο από το 2001, ενώ έχω συμμετάσχει σε διάφορες βραβευμένες ταινίες μικρού μήκους καθώς και στη μεγάλου μήκους ταινία «Arcadia Lost/ Χαμένοι στην Αρκαδία» (Georgie Σερβιτόρος) του Ph. Papamichael. Στο θέατρο έπαιξα στην παιδική παράσταση «Σίτος Σιταράκις, Αυτός  Ο Μεγάλος Μικρός» (Σίτος, Γουρούνι, Αφηγητής) του Δ. Αδάμη, με τις Μαγικές Σβούρες, στο Θέατρο Αθηνών και σε περιοδεία και στην παράσταση για περιοδεία «Ο Μικρός Πρίγκιπας» (Βόας, Μικρός Πρίγκιπας) του Α. Ντ. Σ.-Εξυπερύ σε σκηνοθεσία Φ. Σπύρου και παραγωγή Μ. Γαβρά. Ως σκηνοθέτης συνεργάστηκα με τους Stage Alive στο έργο των Β. Τάτση και Θ. Σταυρόπουλου «Το χέρι της κούκλας» στη Θεατρική Σκηνή και με το θίασο της Στ. Μπονάτσου στο έργο του Π. Τσαπάρα «Οι κοντοί μπροστά» στο θέατρο Προσκήνιο και στο θέατρο Κάππα. Ως θεατρικός συγγραφέας έχω δει ανεβάσματα των έργων μου «Το faberge αυγό», μια musical κωμωδία σε μουσική Ο. Σαγρέδου και «Η Πεντάμορφη και… ο Κύκνος/ Beauty and the… Swan», ένα musical παραμύθι σε ομοιοκατάληκτο ιαμβικό δεκαπεντασύλλαβο με μουσική του Ά. Λεβέντη, με το οποίο εκπροσώπησα την Ελλάδα στο Interplay Europe 2012, στην Ισπανία, ως νέος θεατρικός συγγραφέας. Συνδυάζοντας τις θεατρικές μου ιδιότητες πλέον αποτελώ μόνιμο συνεργάτη του εκδοτικού οίκου Ελληνοεκδοτική δημιουργώντας θεατρικές παραστάσεις βασισμένες στα παραμύθια των εκδόσεων. Επίσης εργάζομαι ως εμψυχωτής παιδικών εκδηλώσεων- πάρτι, δάσκαλος θεατρικού παιχνιδιού για παιδιά, face-painter και πρόσφατα ξεκίνησα να παρακολουθώ μαθήματα σκηνογραφίας με τον Α. Δαγκλίδη.

Κίττυ Μαργαρίτη: Γεννήθηκα και μεγάλωσα στη Θεσσαλονίκη. Αποφοίτησα από το τμήμα Πολιτικών Επιστημών του Α.Π.Θ και μετά σπούδασα στην Ανώτερη Δραματική Σχολή του Ανδρέα Βουτσινά και αποφοίτησα από την Ανώτερη Δραματική Σχολή του Βασίλη Διαμαντόπουλου. Στη Θεσσαλονίκη έκανα και πρωταθλητισμό για 15 χρόνια περίπου στη ρυθμική γυμναστική με μια εκπληκτική προπονήτρια την Άρτεμη Καμαριέρη. Στην Αθήνα μένω εδώ και ένα χρόνο και μπορώ να πω ότι μου αρέσει πολύ ,βέβαια η Θεσσαλονίκη έχει και θα έχει ξεχωριστή θέση για μένα κυρίως γιατί εκεί ζει η μαμά μου και οι δικοί μου άνθρωποι. Αυτό που με χαρακτηρίζει είναι το πείσμα μου και η επιμονή μου. Ακόμη μπορώ να πω πως είναι και η χαρακτηριστική προφορά της Θεσσαλονίκης!

Στέλλα Μπονάτσου: Αριστούχος της δραματικής σχολής “Μαίρη Βογιατζή – Τράγκα”. Έχω σπουδάσει τραγούδι, χορό (σύγχρονο & κλασσικό) και κλασσικό πιάνο. Η πολύχρονη εμπειρία μου στο θέατρο μου έχει χαρίσει σημαντικές συνεργασίες, μερικές από τις οποίες με τους: Γιώργο Μιχαϊλίδη, Γιάννη Καλατζόπουλο, Νικαίτη Κοντούρη, Μίμη Κουγιουμτζή, Γιάννη Διαμαντόπουλο, Χάρη Ρώμα, Γιώργο Κωνσταντίνου κ.α. Δικές μου παραγωγές είναι: “Οι Κοντοί μπροστά”, «Το faberge αυγό», “Το παιχνίδι των δράκων”. Το κύριο χαρακτηριστικό μου είναι ότι είμαι “ανήσυχο πνεύμα” και θέλω διαρκώς να ανακαλύπτω καινούρια πράγματα και να ζω νέες εμπειρίες.

 

xrhstos eythimiou (1)

2) Πως αποφάσισατε να ασχοληθείτε με το θέατρο; Υπήρξαν επιρροές από κάπου;

Χρήστος Ευθυμίου: Aσχολήθηκα τρία χρόνια με το ερασιτεχνικό θέατρο και ξαφνικά κατάλαβα ότι το χόμπι μπορούσε να γίνει επάγγελμα.

Νικόλας Μαρμαράς: Οι γονείς μου ήταν θεατρόφιλοι οπότε με γαλούχησαν με θεατρικές παραστάσεις και ταινίες του παλιού καλού ελληνικού κινηματογράφου.

Δημήτρης Παπαδάτος: Αρχικά ποτέ δε σκέφτηκα να γίνω ηθοποιός. Μου καρφώθηκε η ιδέα σαν κεραμίδα ένα καλοκαίρι. Ακόμα δεν το έχω εξηγήσει μέσα μου.. Πήρα το φίλο μου Θάνο Τοκάκη ο οποίος ήταν ήδη στο πρώτο έτος του Εθνικού Θεάτρου και του είπα, θέλω να γίνω ηθοποιός! Πήγα από το σπίτι του, μου έδωσε τα πρώτα κείμενα και σε ένα μήνα έδωσα εξετάσεις με μεγάλη επιτυχία, όπως έμαθα εκ των υστέρων από την επιτροπή. Έδωσα εισαγωγικές στο Ωδείο Αθηνών και ο τότε Διευθυντής Άγγελος Αντωνόπουλος με δέχτηκε.

Κίττυ Μαργαρίτη: Το θέατρο πάντα μου άρεσε ,παρακολουθούσα παραστάσεις από μικρή δεν είχα σκεφτεί όμως ότι θα σπούδαζα και θα γινόμουν ηθοποιός .Το αποφάσισα όταν αποφοίτησα από το Πανεπιστήμιο και ακόμη και όταν γράφτηκα στη σχολή δεν ήμουν σίγουρη ότι αυτό είναι που θέλω να κάνω στη ζωή μου, αυτό συνέβη μετά το πρώτο τρίμηνο στη σχολή όπου και συνειδητοποίησα πως αυτό είναι το μόνο που θέλω να κάνω και ρίχτηκα με ότι είχα και δεν είχα σε ότι αφορά το θέατρο και την υποκριτική τέχνη. Κάποια συγκεκριμένη αφορμή δεν υπήρξε αλλά σίγουρα έπαιξε ρόλο το ότι γνώρισα τον Ανδρέα Βουτσινά και τον είχα δάσκαλο στο πρώτο έτος.

Στέλλα Μπονάτσου: Όχι δεν είχα επιρροές από κάπου, ούτε και άλλη επιλογή.. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, ήθελα να ακολουθήσω αυτό τον δρόμο. Δεν ήταν απόφαση αλλά μια ανάγκη με την οποία γεννήθηκα και ο μοναδικός τρόπος για να νιώθω ολοκληρωμένη.

 

3) Πως νιώσατε την πρώτη φορά που παίξατε στο θέατρο μπροστά σε κοινό και πως νιώθετε με την επαφή που έχετε καθημερινά με το κοινό;

Χρήστος Ευθυμίου: Στην αρχή αισθάνεσαι ταραχή αλλά όσο περνάει η ώρα είναι απόλαυση.

Νικόλας Μαρμαράς: Πέραν των σχολικών και κατασκηνωτικών παραστάσεων, η πρώτη ολοκληρωμένη παράσταση στην οποία συμμετείχα ήταν “Η Τραπεζαρία” του Γκέρνυ από το θεατρικό εργαστήρι του Δήμου Γλυφάδας, στα 17 μου. Σοκαριστικά όμορφο και με το πιο οικογενειακό κλίμα που θα μπορούσε να βρει κανείς. Με ένα αντίστοιχο κλίμα δουλεύουμε στο θίασο των “Δράκων”. Όσο κανείς αποκτά γνώσεις και εμπειρία το τρακ μετριάζεται και μετασχηματίζεται σε δημιουργική ενέργεια.

Δημήτρης Παπαδάτος: Είχα πολύ τρακ, αμηχανία και άγχος μαζί. Μέχρι να βγω στη σκηνή νόμιζα ότι θα μου βγει η ψυχή. Αυτό βέβαια ποτέ δεν άλλαξε μέχρι και σήμερα απλώς μειώθηκε. Πάντα πριν βγω στη σκηνή έχω τρακ το οποίο κρατάει τα 3 πρώτα λεπτά της έκθεσής μου στο κοινό. Με τα χρόνια κατάλαβα ότι η επαφή μου με το κοινό είναι από τις κορυφαίες στιγμές ενεργειακής επικοινωνίας για όσο κρατάει η παράσταση. Είναι μια επικοινωνία σιωπής που δεν λες τίποτα και όμως υπονοούνται τα πάντα.. Αυτό είναι και το όμορφο στο θέατρο, το υπονοούμενο που αιωρείται και όχι αυτό που σερβίρεται στο πιάτο.

Κίττυ Μαργαρίτη: Θέατρο μπροστά σε κοινό πρώτη φορά έπαιξα σε μια παράσταση ανοιχτής δραματουργίας σε σύνθεση και σκηνοθεσία του Άκη Δήμου στη σχολή. Λεγόταν «Ποιος Έρωτας» και ακολούθησαν κι άλλες αλλά εκείνη την πρώτη και συγκεκριμένα την πρεμιέρα δεν πρόκειται να την ξεχάσω ποτέ. Θυμάμαι χαρακτηριστικά πως όταν γύρισα σπίτι μου και ξάπλωσα να κοιμηθώ αν και εννοείται πως δεν μπορούσα με τίποτα από την υπερένταση, αισθανόμουν σαν να πετούσα πάνω από το κρεβάτι, δεν ακουμπούσα στρώμα και είχα ένα χαμόγελο στο πρόσωπο μέχρι που ξύπνησα.

Στέλλα Μπονάτσου: Η πρώτη φορά που έπαιξα στο θέατρο ήταν επεισοδιακή. Λίγο πριν βγω στην Σκηνή, ένιωθα δέος, βρισκόμουν εκεί και το όνειρο μου σε λίγο θα έπαιρνε “σάρκα και οστά”, όλο αυτό το συναίσθημα με κατέβαλε και λιποθύμησα, γρήγορα όμως συνήλθα και το ντεμπούτο στο θέατρο έγινε πραγματικότητα. Δεν νομίζω ότι έχω λόγια για να περιγράψω την επαφή μου με το κοινό, γιατί ότι και να πω θα είναι λίγο.. Το μόνο που σίγουρα μπορώ να πω είναι ότι το κοινό και η επαφή μαζί του, είναι ζωτικής σημασίας για εμένα και δεν θα μπορούσα για κανένα λόγο να ζήσω μακριά από αυτό.

 

stela bonatsou (1)

4) Σας αρέσει να ερμηνεύετε κωμικούς ρόλους ή δραματικούς;

Στέλλα Μπονάτσου: Μου αρέσει να ερμηνεύω ωραίους ρόλους, είτε αυτοί είναι κωμικοί είτε δραματικοί.

Νικόλας Μαρμαράς: Είμαι πιο πολύ της κωμωδίας, όμως ένας ρόλος που θα ήθελα να ενσαρκώσω κάποια στιγμή στην καριέρα μου είναι ο “Πέερ Γκυντ” του Ίψεν, μάλλον τραγικός χαρακτήρας αλλά μαζί και κωμικός σε κάποια σημεία, σίγουρα αμφιλεγόμενος και ιδιαίτερα πολύπλοκος.

Δημήτρης Παπαδάτος: Μου αρέσουν και τα δυο είδη ρόλων. Το κριτήριο της επιλογής μου είναι το κείμενο να μπορεί να με ταξιδέψει από την ανάγνωση και όχι από τον τρόπο που μπορεί με διάφορους τρόπους να αποδοθεί στη Σκηνή.

Κίττυ Μαργαρίτη: Νόμιζα πως μου άρεσαν περισσότερο οι δραματικοί ρόλοι αλλά τώρα πραγματικά δεν μπορώ να ξεχωρίσω. Κάθε ρόλος είναι ξεχωριστός και έχει τη δική του μαγεία.

Χρήστος Ευθυμίου: Μου αρέσουν οι ρόλοι που έχουν ενδιαφέρον.

 

5) Τι σημαίνει για εσας ηθοποιός;

Στέλλα Μπονάτσου: Το να είσαι ηθοποιός είναι λειτούργημα, το λέει η ίδια η λέξη: «ποιώ ήθος». Δεν είναι ένα απλό επάγγελμα, είναι τρόπος ζωής. Μέσα από τον κάθε ρόλο, μπορείς να ανακαλύψεις “πράγματα” και στοιχεία του χαρακτήρα σου, που δεν τα γνώριζες μέχρι εκείνη την στιγμή. “Πράγματα” τα οποία σε άλλη περίπτωση δεν θα ανακάλυπτες ποτέ. Οι πρόβες και οι παραστάσεις είναι η ψυχοθεραπεία μας και το χειροκρότημα είναι η λύτρωση μας και η ελπίδα για να συνεχίσουμε…

Νικόλας Μαρμαράς: Μάστορας.

Δημήτρης Παπαδάτος: Είναι «συμπαραγωγή» πολλών πραγμάτων. Είναι κατάθεση ψυχής, σωματικής έκφρασης, αντανακλαστικής νοημοσύνης, φωνητικής αφωνίας, ήθους, προσωπικότητας και ταπεινότητας προς το μεγαλείο της δικής σου ψυχής.

Κίττυ Μαργαρίτη: Αλήθεια, αδιάκοπη προσπάθεια ,αναζήτηση και μεταμόρφωση.

Χρήστος Ευθυμίου: Κάποιος που έχει το προνόμιο να παίζει άσχετα με το πόσων χρόνων είναι και το ότι μπορεί να ζει συμπυκνωμένα τις ζωές των άλλων

 

dimitris papadatos (1)

6) Η οικονομική κρίση έχει επηρεάσει όλους τους τομείς, συνεπώς και το Θέατρο. Παρ’ όλα αυτά οι θεατρικές παραστάσεις έχουν αυξηθεί. Ποια είναι η γνώμη σας για αυτό;

Δημήτρης Παπαδάτος: Η οικονομική κρίση υπήρχε πάντα στο θέατρο συνεπώς με τη νέα κρίση που έφτασε για όλους, εμείς ήμασταν λίγο πιο συνειδητοποιημένοι. Μέσα σε αυτού του είδους την κρίση, έχει αυξηθεί η ανάγκη όλων των Ελλήνων για έκφραση και η αύξηση των θεατρικών παραστάσεων είναι αποτέλεσμα αυτής της ανάγκης. Η αξία των εισιτηρίων έχει μειωθεί και ως εκ τούτου είναι μεγαλύτερη η προσέλευση του κόσμου στο θέατρο, ένα κατ’ εξοχήν ψυχαγωγικό μέσο από την αρχαιότητα.

Νικόλας Μαρμαράς: Το θέατρο είναι πολιτικό από τη φύση του εφόσον αποτελεί μια αναπαράσταση της ζωής στη σκηνή για να την παρατηρήσουμε, να την καταλάβουμε και να την κρίνουμε, οπότε σε τέτοιους καιρούς όπου οι καλλιτέχνες βρίσκουν έμπνευση, πολλαπλασιάζεται η ανάγκη για έκφραση μέσω της τέχνης τους. Ένας άλλος λόγος ίσως είναι η ανάγκη να προλάβουμε να εκφραστούμε πριν κλείσουν τα θέατρα γιατί δε θα υπάρχουν άλλα χρήματα ή επειδή κάποιοι νόμοι χρειάζονται “αναβάθμιση” ή ακόμη ίσως μας καθοδηγεί η ανασφάλειά μας να αποδείξουμε ότι αξίζουμε τόσο ώστε να διαπρέψουμε με τις χειρότερες συνθήκες.

Κίττυ Μαργαρίτη: Η κρίση έχει επηρεάσει όλους τους τομείς και όλους μας ξεχωριστά ,παρόλα αυτά οι θεατρικές παραστάσεις έχουν αυξηθεί και ο κόσμος δεν θα σταματήσει να πηγαίνει στο θέατρο και πόσο μάλλον τώρα που όλοι μας έχουμε την ανάγκη περισσότερο από ποτέ να εξηγήσουμε την πραγματικότητα ή να ξεφύγουμε απ αυτήν. Και φυσικά το ότι τα περισσότερα θέατρα έχουν ένα προσιτό εισιτήριο διευκολύνει την είσοδο σε μια πραγματικά ποιοτική διασκέδαση ( τις περισσότερες φορές).

Στέλλα Μπονάτσου: Η οικονομική κρίση δεν είναι κάτι καινούριο για τον κόσμο του θεάτρου. Υπήρχε στο χώρο μας πολλά χρόνια πριν επηρεάσει καθοριστικά και τους υπόλοιπους τομείς. Απλά πλέον, όλοι οι εργαζόμενοι στην Ελλάδα βιώνουν, αυτό που για εμάς αποτελούσε καθημερινότητα. Επειδή όμως, όπως είπα και πριν, το θέατρο είναι τρόπος ζωής για μας, δεν μπορούμε να απέχουμε από αυτό, όποιο και αν είναι το κόστος. Είναι η ανάγκη, η μεγάλη της δημιουργίας, που έχουμε όλοι μέσα στην ψυχή μας και τίποτα δεν μπορεί να σταθεί ικανό μας κάνει να “λοξοδρομήσουμε”.

Χρήστος Ευθυμίου: Τίποτα δεν μπορεί να σταματήσει το θέατρο και σε τέτοιες εποχές χρειάζεται ακόμη περισσότερο.

 

nikolas marmaras (1)

7) Ποια είναι τα όνειρα σας κ η φιλοδοξίες σας;

Νικόλας Μαρμαράς: Εκτός από τον Πέερ Γκυντ θα ήθελα στο τέλος της καριέρας μου να ενσαρκώσω και το Βασιλιά Ληρ αλλά και στις δύο περιπτώσεις κοιτάζω πολύ μπροστά. Στο κοντινό μέλλον οι φιλοδοξίες και τα όνειρά μου περιορίζονται στον βιοπορισμό, στη συνεχή μου βελτίωση και στη διατήρηση της πορείας μου μέχρι σήμερα με ανοδικούς στόχους.

Χρήστος Ευθυμίου: Όνειρο μου είναι να μπορέσει το θέατρο να βοηθήσει τον κόσμο να γίνει καλύτερος και φιλοδοξία μου να μπορώ να ζω μόνο από αυτό….

Δημήτρης Παπαδάτος: Αρχικά να είμαι υγιείς , να περνάω καλά και να μπορώ να κάνω και τους άλλους να περνούν καλά ταξιδεύοντας τους.

Κίττυ Μαργαρίτη: Αυτό που θέλω είναι να παίζω σε αξιόλογες παραστάσεις και να συνεργαστώ με ανθρώπους που θαυμάζω τη δουλειά τους όπως είναι η Κ. Ευαγγελάτου ,ο Γ. Κακλέας ,ο Θ. Μοσχοπούλος κ.α.

Στέλλα Μπονάτσου: Σε ότι έχει να κάνει με τα επαγγελματικά μου, σημαντικό για εμένα είναι να συνεχίσω να υπάρχω στον χώρο μου και να απολαμβάνω την αποδοχή των συναδέλφων μου. Όνειρο μου: να φτιάξω μια πολύ δυνατή παραγωγή.

 

8) Είναι δύσκολο να «δέσουν» τα άτομα σε μια θεατρική παράσταση; Παίζει σημαντικό ρόλο; Εσείς σαν ομάδα έχετε δεθεί;

Δημήτρης Παπαδάτος: Δεν ξέρω αν είναι δύσκολο ή εύκολο, αυτό που ξέρω, είναι ότι το θέατρο αποτελεί ομαδική δουλεία και όλοι πρέπει να δίνουμε τον καλύτερο εαυτό μας. Τώρα αν εμείς έχουμε δέσει, μπορείτε να το διαπιστώσετε μόνοι σας, από κοντά.. Κάθε Δευτέρα και Τρίτη θα είμαστε στο θέατρο Eliart στις 21:15 ….

Νικόλας Μαρμαράς: Οι 3 στους 5 έχουμε ξανασυνεργαστεί μεταξύ μας και αυτό λειτούργησε θετικά, ευτυχώς, στο να υπάρχει μια βάση επικοινωνίας στην οποία εντάχθηκαν αμέσως και τα 2 άλλα μας μέλη. Είναι σα να “παίζουμε το ίδιο θέατρο”, όπως μας είπε μια συνάδελφος, και πολλά πράγματα προέκυψαν στη σκηνή από κάποιο αστείο που κάναμε μεταξύ μας και τα κρατήσαμε στο έργο.

Κίττυ Μαργαρίτη: Πιστεύω πως ένας επαγγελματίας ηθοποιός πρέπει να ξέρει να συνεργάζεται και να γίνεται μέρος ενός συνόλου ασχέτως με προσωπικές γνωριμίες και συμπάθειες ακριβώς επειδή είναι πολύ σημαντικό να φαίνεται «δεμένη» μια παράσταση. Από εκεί και πέρα είναι ευχής έργο να προκύψουν φιλίες και να διατηρηθούν. Στη δική μας παράσταση εγώ ήμουν εκείνη που μπήκα σε μια καινούρια ομάδα όταν με επέλεξαν από την ακρόαση, οι υπόλοιποι γνωριζόταν από πριν, όλοι όμως με υποδέχτηκαν πολύ θερμά και με βοήθησαν ώστε να έχουμε μια πάρα πολύ καλή συνεργασία και χημεία και αυτό να φαίνεται. Και αυτό είναι πάρα πολύ σημαντικό, το λεγόμενο «καλό κλίμα»,και θεωρώ πραγματικά τυχερό τον εαυτό μου που στις μέχρι τώρα δουλείες που έχω κάνει δημιούργησα σχέσεις και πραγματικές φιλίες.

Στέλλα Μπονάτσου: Όταν οι άνθρωποι πραγματικά έχουν την θέληση να συνεννοηθούν είναι πολύ εύκολο. Το δύσκολο είναι όταν διαφέρουν τα “θέλω” τους. Όταν όμως καταλάβουν και αν καταλάβουν, ότι στην ουσία τα “θέλω” τους είναι κοινά, τότε τα πράγματα εξισορροπούν. Το αν παίζει σημαντικό ρόλο, να δέσουν τα άτομα σε μια θεατρική παράσταση η απάντηση είναι: ναι, το πιο σημαντικό.

Σαν παραγωγή, επέλεξα ανθρώπους, που είναι σπουδαίοι καλλιτέχνες και άνθρωποι. Για αυτό ακριβώς τον λόγο, δεν υπήρχε περίπτωση να μην δεθούμε σαν ομάδα. Είναι το πρώτο που κοιτάω πριν ξεκινήσω μια δουλειά.

Χρήστος Ευθυμίου: Είναι ζητούμενο άλλα θέλει χρόνο, και δουλειά. Εμείς είμαστε λίγο τυχεροί, μας προέκυψε σε ικανοποιητικό βαθμό.

 

kitty margariti (2)

9) Πείτε μας λίγα λόγια για τους ρόλους σας και κατά πόσον τους πλησιάζει ο κάθε ένας από σας, σαν χαρακτήρας;

Κίττυ Μαργαρίτη: Κάνω 4 ρόλους στην παράσταση, ένα άτακτο αγοράκι, μια δύστροπη γεροντοκόρη καμαριέρα, μια αέρινη κοπελίτσα με … ιδιόμορφη σεξουαλική ζωή και τον δράκο ( αυτό είναι έκπληξη θα το δείτε στην παράσταση). Νομίζω πως έχω κατά καιρούς στοιχεία από όλους τους χαρακτήρες που ενσαρκώνω.

Στέλλα Μπονάτσου: Ο ρόλος μου στην παράσταση ως “Αμαλία Άρλεμπυ” απέχει πολύ από εμένα σαν χαρακτήρα. Η “Αμαλία” σκοτώνει από αγάπη, ενώ η Στέλλα φεύγει για να πάει κάπου καλύτερα. ..Το να υποδύεσαι ρόλους, οι οποίοι έρχονται σε αντίθεση με αυτό που είσαι πραγματικά, αποτελεί μια μεγάλη πρόκληση. Αυτό άλλωστε είναι και το στοίχημα, που βάζεις κάθε φορά με τον εαυτό σου. Καλός ηθοποιός δεν είσαι όταν παίζεις τον εαυτό σου αλλά όταν πραγματικά μπορείς να πείσεις το κοινό ότι είσαι ένας άλλος.

Νικόλας Μαρμαράς: Ο φαινομενικά βασικός μου χαρακτήρας λέγεται Σίμος και είναι ένας “ψυχογιός” του ξενοδοχείου “οι Τρεις Δράκοι” που πλένεται σπάνια και δεν παίρνει και πολλές στροφές. Ο δίδυμος αδερφός του, Ιάκωβος, ένας ψυχασθενής δολοφόνος και πρώην ηθοποιός όπου σχεδιάζει να τον σκοτώσει, και ο Δράκος που υποδύομαι προς το τέλος του έργου, μέλος μια μυστικής αδελφότητας που χρησιμοποιεί την υποκριτική χωρίς το ήθος του ηθοποιού. Τρεις ρόλοι κόντρα σε μένα στη βάση τους όμως με κοινά στοιχεία σε λεπτομέρειες των σκηνών.

Δημήτρης Παπαδάτος: Είναι αναπόφευκτο να μην πλησιάζεις τους χαρακτήρες σου, όταν τους χτίζεις με βάση τα δικά σου ψυχικά αποθέματα. Θεωρώ ότι είμαστε εν δυνάμει τα πάντα.. το θέμα είναι, τι εσύ επιλέγεις να είσαι βάση των κοινωνικών σου προτύπων.

Χρήστος Ευθυμίου: Οι άνθρωποι είναι καλοί-κακοί, αυτό σημαίνει ότι όλα τα έχουμε μέσα μας. Στον Χαρίλαο Άρλεμπυ άφησα να βγει ότι χρειαζόταν από τον κακό μου εαυτό.

 

10) Να σας ευχαριστήσουμε που ήσασταν κοντά μας κ θέλουμε να μας πείτε το secret must της ζωής σας.

Κίττυ Μαργαρίτη: Εμείς σας ευχαριστούμε πάρα πολύ! Αυτό που ποτέ δεν ξεχνάω είναι να χαμογελάω, να σκέφτομαι θετικά και να προσπαθώ για όσα πιστεύω. Όταν αγωνίζεσαι και δουλεύεις σκληρά κάποια στιγμή θα ανταμειφτείς δεν μπορεί…

Νικόλας Μαρμαράς: Χωρίς φαγητό μπορώ να ζήσω, χωρίς γλυκά αδύνατον! Secret must στη ζωή μου είναι τα γλυκά!

Δημήτρης Παπαδάτος: Είναι η αλήθεια μου…

Στέλλα Μπονάτσου: Η υπομονή και επιμονή μου…

Χρήστος Ευθυμίου: Πρέπει να μπορέσουμε να συνεχίσουμε να υπερέχουμε με αυτοεκτίμηση και αυτοσεβασμό.

Τους ηθοποιούς Χρήστο Ευθυμίου, Στέλλα Μπονάτσου, Δημήτρη Παπαδάτο, Νικόλα Μαρμαρά, Κίττυ Μαργαρίτη μπορείτε να τους βρείτε στο θέατρο Ελιαρτ

«Eliart», Κωνσταντινουπόλεως 127, Βοτανικός

Στάση Μετρό: Κεραμεικός

Τηλέφωνο κρατήσεων:210-3477677

 

Συντελεστές

Σκηνοθεσία,: Σίμος Παπαναστασόπουλος – Βοηθός Σκηνοθέτη: Στέλλα Μπονάτσου

Παίζουν οι ηθοποιοί με σειρά εμφάνισης: Χρήστος Ευθυμίου, Στέλλα Μπονάτσου, Δημήτρης Παπαδάτος, Νικόλας Μαρμαράς, Κίττυ Μαργαρίτη

Μουσική: Αλεξάνδρα Κλάδη – Χορογραφίες: Άννα Μαρία Μπονάτσου

Σκηνικά – Κοστούμια: Δήμητρα Σπυρίδωνος, Μάρκελλος Μαυρομάτης

Κατασκευές: Βασίλης Παπαγεωργίου – Σχεδιασμός φωτισμού: Γιώργος Βαζαίος

Παραγωγή: Big Bang Theatre

drakoi

 

 

 

Σας άρεσε; κάντε like για να ξέρουμε τι θέματα σας αρέσουν!

Facebook Comments

About the Author

Related Posts

Leave a Reply

*

Could not authenticate you.