Secret Must logo

Νικολέτα Δάφνου – Ένα «διαμάντι» ανάμεσα μας

Νικολέτα Δάφνου- Ένα Η Νικολέτα Δάφνου είναι ένα διαμάντι που ακόμα δεν έχει δείξει όλη του την λάμψη. Μοναδική, όμορφη, έξυπνη, ταλαντούχα, αντιδραστική, «επαναστάτρια» αλλά συγχρόνως και ευαίσθητη, μίλησε στο Secret Must για όλα!

 

Λίγα λόγια για την Νικολέτα Δάφνου

Απόφοιτος της Δραματικής Σχολής «δήλος – Δήμητρα Χατούπη» και αριστούχα απόφοιτος Θεατρολογίας Πανεπιστημίου Αθηνών. Έχει παρακολουθήσει σεμινάρια υποκριτικής, φωνητικής και κινησιολογίας.
Έχει παίξει στις παραστάσεις: «Δεσποινίς Τζούλια» Στρίνμπεργκ (Κριστίν), Σκηνοθ. Ήμελλος Δημήτρης – Αθήνα / Σαντορίνη, «We never closed» Performance (Οδαλίσκη) Σκηνοθ. Νούλας Βασίλης – Athens Biennale 2011, «Amili(k)tes zoes» (devised theater) Σκηνοθ. Σιδέρης Άκης, «Πεθαίνω σαν χώρα» Σκηνοθ. Μιχαήλ Μαρμαρινός (φεστιβάλ Αθηνών 2007- 2008, φεστιβάλ Βιέννης 2008 – εθελοντική συμμετοχή), «Τρία μονόπρακτα καταστροφής» Χάουαρντ Μπάρκερ (Βασίλισσα / Γυναίκα 1 / Πόρνη) σε σκηνοθεσία της ίδιας, «5 Αισθήσεις» σε κείμενα δικά της (Μάνα) Σκηνοθ. ομάδα Conspiramus,
Υπήρξε  στο θίασο της Ιρίνας Μπόικο, στο Κουκλοθεατρικό Μιούζικαλ για παιδιά «Οι νέες περιπέτειες της Κοκκινοσκουφίτσας».
Έχει γράψει 9 θεατρικά έργα για παιδιά, τρία θεατρικά έργα ενηλίκων και μια Performance. Έργα της έχουν ανέβει στο 104 Κέντρο Λόγου και Τέχνης εκδόσεων Καστανίωτη, στο Θέατρο «Το Τρένο στο Ρουφ», και στο Φεστιβάλ θεάτρου Νέου Κόσμου. Το διήγημά της με τίτλο «Το Κακότυχο» έχει βραβευτεί σε διαγωνισμό του βιβλιοπωλείου Ελευθερουδάκης. Πρόσφατα εξέδωσε την πρώτη της ποιητική συλλογή («Μικρά Ερωτικά», εκδόσεις Ηριδανός).

 

Πoια είναι η Νικολέτα Δάφνου; Που γεννήθηκες και πως ήταν τα παιδικά σου χρόνια;
Γεννήθηκα και μεγάλωσα στο Ηράκλειο Κρήτης, και ανήκα σε μια από τις τελευταίες γενιές παιδιών που παίζαμε έξω μέχρι που νύχτωνε. Τα παιδικά μου χρόνια ήταν γεμάτα αντιθέσεις: από τη μια ήμουν το παιδί που έγραφε στιχάκια, έπαιζε σε σχολικές παραστάσεις και ζωγράφιζε από μικρό, από την άλλη ήμουν πάρα πολύ αντιδραστική και «επαναστάτρια». Από τη μια αγαπούσα (και αγαπώ) την οικογένειά μου, από την άλλη δεν έβλεπα την ώρα να φύγω από το σπίτι!

 

Πως ακριβώς γράφεις; Όταν βρίσκεις χρόνο κι ένα ήσυχο μέρος ή ακολουθείς κάποιο συγκεκριμένο »τελετουργικό»;
Η σωματική απομόνωση που περιέγραψες θα ήταν το ιδανικό. Ζω όμως στην Αθήνα, που οι ρυθμοί είναι εξοντωτικοί. Όταν με «χτυπάει κατακούτελα» κάτι (είτε βλέπω κάτι που με ξεπερνάει και θέλω να το αποτυπώσω στο χαρτί, είτε μου συμβαίνει κάτι περίεργο, είτε νιώθω κάτι που θέλω να το εκφράσω γραπτά) δεν έχω την πολυτέλεια να απομονωθώ σωματικά. Έχω γράψει κομμάτια από ποιήματα και θεατρικά έργα μέσα στο μετρό, σε διάλειμμα από τη δουλειά, τα χαράματα μετά από ξενύχτι… Εκείνη τη στιγμή απομονώνομαι όχι σωματικά, αλλά ψυχικά. Ο υπόλοιπος κόσμος δεν υπάρχει για ‘μένα. Υπάρχω μόνο εγώ και το λευκό χαρτί. Γι’ αυτό και έχω χάσει πολλές φορές τη σωστή στάση αποβίβασης στο μετρό! (γελάει). Και όπως καταλαβαίνεις δεν είμαι πάντα προετοιμασμένη για την «εισβολή της έμπνευσης»: έχω γράψει σε χαρτοπετσέτα, σε λευκή σελίδα άλλου βιβλίου, σε μήνυμα στο κινητό, στο χέρι μου… Παντού.

 

Πρόσφατα έγραψες και την πρώτη σου ποιητική συλλογή με τίτλο «Μικρά Ερωτικά- Αλφαβητικόν Λεξικόν Συνοπτικών Ερώτων». Γιατί αλφαβητικό;
Γιατί όχι; (γελάει). Προσπάθησα να βάλω στη σειρά το μόνο πράγμα στη ζωή που αρνείται κάθε κανόνα: τα ανθρώπινα συναισθήματα. Μπορεί υποσυνείδητα να θέλω να τα τιθασεύσω, καθώς έχουν γίνει σύμμαχοι αλλά και εχθροί πολλές φορές στη ζωή μου. Χμ, δεν ξέρω, με προβλημάτισες τώρα…

 

Στο γράμμα Ε βρίσκουμε το ποίημα «Εξιλέωση» πραγματικά κατά την άποψη μου συγκλονιστικό . Τι είναι αυτό που σε κάνει να συνδέεις τα πιο δυνατά συναισθήματα με ένα παιδί;
Σε ευχαριστώ και χαίρομαι που σου άρεσε. Νομίζω η σύνδεση αυτή γίνεται λόγω του απλού γεγονότος ότι όταν είσαι παιδί συμβαίνουν γύρω σου (στο σπίτι, στο σχολείο, στις φιλίες, στον έρωτα ακόμη) πράγματα που δεν μπορείς να τα ελέγξεις ούτε να αντιδράσεις αλλάζοντάς τα. Αυτή η αδυναμία και η «παθητικότητα» (ας μου επιτραπεί ο όρος) σε κάνουν να νιώθεις πολύ δυνατά συναισθήματα. Δεν είναι τυχαίο που ο όρος που χρησιμοποιείται για να εκφράσει τις «μαύρες τρύπες» που δεν έχουμε δουλέψει μέσα μας από την παιδική ηλικία ονομάζεται «παιδικά τραύματα». Δε μιλάω μόνο για τα αρνητικά. Το παιδί ζει όλα του τα συναισθήματα στα άκρα: κλαίει γοερά, γελάει ξεκαρδιστικά, αγαπάει για πάντα, μισεί με πάθος. Τεράστιο μάθημα για όλους μας.

 

Ποιό βιβλίο επηρέασε τη ζωή σου περισσότερο; Υπάρχει κάποιος συγγραφέας που θεωρείς μέντορα σου;
Πολλοί άνθρωποι έχουν αποτελέσει σημείο αναφοράς για τη γραφή μου, χωρίς βέβαια να προσπαθώ να τους μιμηθώ. Ένας από αυτούς είναι ο εξαιρετικός Μενέλαος Λουντέμης, ο οποίος μου διαμόρφωσε πολλές ηθικές αξίες σε νεαρή ηλικία, καθώς τον πρωτόπιασα όταν ήμουν δέκα χρονών. Η συλλογή του Παπαδιαμάντη που είχε η μητέρα μου ήταν άλλο ένα κομβικό σημείο στην εξέλιξή μου, και αργότερα όταν έφυγα από τη σκέπη της «οικογενειακής βιβλιοθήκης» με τάραξαν (και με ταράζουν ακόμη) συγγραφείς όπως ο Χρόνης Μίσσιος, ο Άλαιν Γκίνσμπεργκ, ο Νίτσε, ο Μπουκόφσκι κ.α.
Αν μου ζητάς να διαλέξω και αγαπημένους ποιητές, θα μιλάμε μέχρι αύριο. Ενδεικτικά αναφέρω τον Καβάφη, το Σαχτούρη, το Σαίξπηρ και τα Σονέτα του, το Λαπαθιώτη… η λίστα δεν τελειώνει. Ευτυχώς σε αυτή την ταλαίπωρη χώρα έχουμε μεγάλους, ποιητές.
Νικολέτα Δάφνου- Ένα

 

Πες μας για ένα βιβλίο που θα ήθελες να είχες γράψει.
Μμμ… αυτό προϋποθέτει να ζηλέψω τόσο τη γραφή ενός άλλου που να θέλω να γράφω σαν αυτόν. Δυστυχώς ή ευτυχώς δεν έχει συμβεί αυτό. Θεωρώ τη γραφή μου «άγουρη» ηλικιακά και τεχνικά, αλλά όχι ανεπαρκή.
Μπορώ να σου πω όμως ποιον συγγραφέα θα ήθελα να είχα γνωρίσει, να μιλήσω μαζί του: τόσο το Μενέλαο Λουντέμη που έγραφε εξόριστος στη Μακρόνησο μέσα από φρικτά βασανιστήρια, όσο και το Μαρκήσιο Ντε Σαντ, που έγραφε ακόμη και στους τοίχους του ασύλου φρενοβλαβών, με αίμα από τις φλέβες του.

 

Έχεις ασχοληθεί πολύ με τα παιδιά. Aπό πόσο νωρίς θεωρείς ότι πρέπει να φέρνουμε σε επαφή τα παιδιά με το θέατρο αλλά και με τα βιβλία;
Όσο νωρίτερα τόσο το καλύτερο! Τα παιδιά είναι «σφουγγαράκια» και όσο τους δίνεις ερεθίσματα διαφορετικά από το χαζοκούτι της τηλεόρασης, τόσο τα εξελίσσεις ψυχικά και πνευματικά. Στην παιδική παράσταση που παίζουμε τώρα στο θέατρο Βικτώρια («Η κούκλα που είχε δύο μαμάδες» σε σκηνοθεσία Ακίνδυνου Γκίκα) έρχονται παιδιά όλων των ηλικιών που όχι μόνο έχουν καταλάβει την παράσταση, τη σχολιάζουν και συμμετέχουν κιόλας! Τα παιδιά είναι πανέξυπνα και αξίζουν το σεβασμό μας, καμιά φορά περισσότερο από τους ενήλικες.

 

Ποιο είναι το αγαπημένο σου κοινό; Παιδιά ή μεγάλοι; Η γραφή αλλάζει ανάλογα με το κοινό που απευθύνεσαι;
Το αγαπημένο μου κοινό είναι το έξυπνο, περίεργο, δύσκολο, δύσπιστο κοινό, που θα με ζορίσει σα συγγραφέα και ηθοποιό και θα με κάνει καλύτερη μέσα από τα σχόλια και τις αντιδράσεις του. Το κοινό της κακής επιθεώρησης, του πρωινάδικου στα κανάλια, των αμπελοφιλοσοφιών και της κουτσομπολίστικης φυλλάδας ούτε με απασχόλησε ούτε θα με απασχολήσει ποτέ. Καλά κάνει που μένει βουτηγμένο στο βούρκο του, γιατί είναι συνειδητή του επιλογή. Ο Κάλβος είχε γράψει «θέλει ἀρετὴν καὶ τόλμην ἡ ἐλευθερία»…
Η γραφή φυσικά αλλάζει: τα παιδιά χρειάζονται λέξεις πιο απλές, γραμμές πιο αδρές, νοήματα πιο χειροπιαστά και πιο κοντά στην ηλικία τους. Δε θα καταλάβουν αν αρχίσεις να τους μιλάς για το Χρηματιστήριο, γιατί δεν τα απασχολεί. Το μαγικό όμως είναι ότι τα μεγάλα νοήματα τα καταλαβαίνουν και συγκινούνται εξίσου μεγάλοι και παιδιά: η γέννηση, η αγάπη, ο θάνατος, η προδοσία, η φιλία, το ψέμα είναι θέματα που τα αναγνωρίζουν όλες οι γενιές, ότι ηλικία κι αν είναι. Αυτό σημαίνει αυτόματα ότι όταν γράφεις ένα παιδικό θεατρικό έργο, απλοποιείς τη γλώσσα, όχι τα νοήματα. Αυτά παραμένουν μεγάλα.

 

Έχεις ασχοληθεί με πολλά πράγματα επαγγελματικά. Ποιο απ’ όλα σ’ έχει κερδίσει τελικά;
Όλα! Γιατί όλα είναι επιλογή μου και όλα τα αγαπώ. Αυτή τη στιγμή που μιλάμε κάνω μάθημα σε ΙΕΚ Θεατρικό Παιχνίδι – Κουκλοθέατρο, αναλαμβάνω παιδικά πάρτι ως εμψυχωτής, παίζω στην «Κούκλα που είχε δύο μαμάδες», γράφω ένα έργο που θα ανέβει οσονούπω (μυστικό!) και ετοιμάζω και διάφορες μελλοντικές δουλειές. Αν όμως μου έβαζες το μαχαίρι στο λαιμό να διαλέξω, θα σου έλεγα ότι πιο πολύ απ’ όλα αγαπώ το θέατρο, γιατί είναι μια τέχνη που τα περιλαμβάνει όλα: μουσική, συγγραφή, χορό, τραγούδι, φωτισμούς, ακόμη και γλυπτική. Είναι μια τέχνη ζωντανή. Ότι συμβαίνει, συμβαίνει στο τώρα, μπροστά στα μάτια των θεατών και σε απόσταση αναπνοής. Αυτό είναι ανεκτίμητο.

 

Ποιό είναι το επόμενο σου βήμα ;
Όπως είπα, γράφω ένα θεατρικό έργο… αρκετά αμαρτωλό, που θα εμπιστευτώ σε μια ομάδα ταλαντούχων παιδιών που έχουν ξανανεβάσει δικό μου έργο, και ταυτόχρονα σκέφτομαι… διάφορα που θα σας τα κρατήσω μυστικό μέχρι να έρθει η ώρα της έκπληξης!
Νικολέτα Δάφνου- Ένα

 

Που μπορεί να βρεί κανείς το βιβλίο σου «Μικρά Ερωτικά – Αλφαβητικόν Λεξικόν Συνοπτικών Ερώτων»;
Υπάρχει στις εκδόσεις Ηριδανός (Ζωοδόχου Πηγής 79 Εξάρχεια, Τηλ. 210-3847660), στα Public σε όλη την Ελλάδα, στον Παπασωτηρίου, στην Πολιτεία και αλλού. Να σημειώσω μόνο ότι για την ταχύτερη εξυπηρέτησή σας, πρώτα πάρτε τηλέφωνο να το παραγγείλετε και μετά περάστε από το μαγαζί για την παραλαβή. Για τον πλήρη κατάλογο, συμβουλεύω να μπείτε στο γκρουπ του βιβλίου στο facebook, όπου θα μπορείτε να ενημερώνεστε για όλες τις εξελίξεις:
https://www.facebook.com/groups/1442626152622724/

 

Ευχαριστούμε πολύ για την τιμή να είσαι μαζί μας, μια τελευταία ερώτηση: ποιο είναι το secret must της ζωής σου;
Αυτό που λες με ιντριγκάρει! Μπορώ να δώσω τη μαγική δεκάδα των Μυστικών Πρέπει; Πάμε λοιπόν!
1. Πρέπει να σου μιλάς και να σου συμπεριφέρεσαι σαν να είσαι ο καλύτερός σου φίλος
2. Πρέπει να ακούς το ένστικτό σου, αυτό ξέρει καλύτερα από τη λογική σου.
3. Πρέπει να διαβάζεις. Κλείσε την τηλεόραση και άνοιξε ένα βιβλίο.
4. Πρέπει να πηγαίνεις βόλτες στη φύση. Ένα δεκάλεπτο την ημέρα μόνος σου στο πράσινο σε ηρεμεί.
5. Να αντιστέκεσαι στη φθορά, τόσο του σώματος όσο και της ψυχής.
6. Να κάνεις έστω και μια φορά το μήνα ένα καυτό, χαλαρωτικό μπάνιο με αφρόλουτρο!
7. Να γράφεις. Έστω και χαζομάρες. Μην τα κρατάς μέσα σου. Πιάσε μολύβι και χαρτί και ποτέ δεν ξέρεις τι μπορεί να γίνει.
8. Άκου περισσότερο, αφουγκράσου τους άλλους. Μην τους προσπερνάς
9. …αλλά και μην ξοδεύεσαι εκεί που ξέρεις ότι δε μπορούν ή δε θέλουν να σε εκτιμήσουν.
10. Να σε αγαπάς. Αυτό το σώμα κι αυτή την ψυχή θα τα κουβαλάς για πάντα. Μάθε να τα εξελίσσεις, να τα κάνεις όσο πιο όμορφα γίνεται. Είσαι μοναδικός, σεβάσου τη μοναδικότητά σου.
Αυτά! Ελπίζω να μην ακούστηκαν σαν τις Δέκα Εντολές, χε χε! Σας ευχαριστώ για την όμορφη παρέα!

 

 

Σας άρεσε; κάντε like για να ξέρουμε τι θέματα σας αρέσουν!

Facebook Comments

About the Author

Related Posts

Leave a Reply

*

Could not authenticate you.