Secret Must logo

Συνέντευξη με τους ¨τρελούς¨

Ανεβάζοντας την θεατρική παράσταση <<Οι τρελοί με το κλουβί>> οι: Στρατής Μπέης, Κέλλυ Καραμάνη, Χρήστος Πανώρας, Ζέφη Καλπιτζή, Τίνα Παπαδοπούλου, Νίκος Βατικιώτης, Βαγγέλης Κοντομούς μιλούν στο Secret Must και μας αποκαλύπτουν ποιοι είναι και τι θα έκαναν αν έβρισκαν ένα πτώμα στην πόρτα τους!!

Απολαύστε τους!!

stratis beis

Στρατής Μπέης

Πες μας λίγα λόγια για τον Στρατή.

Μεγάλωσα στην Ραφήνα. Στο Γυμνάσιο ήτανε και τα πρώτα βήματα στο θέατρο, όπου μου μπήκε και το μικρόβιο. Τελειώνοντας το λύκειο μπήκα στη δραματική σχολή ( θεμέλιο ) και είχα την τύχη να δουλέψω από το δεύτερο έτος, στην τηλεόραση και στο θέατρο. Ένα από αυτά ήτανε το “alma limpre” στο Μega του Νίκος Κουτελιδάκη, το “Άκρος οικογενειακό” και η ”Οικογένεια Καραμπελα”.  Στο θέατρο είχα την χαρά δουλέψω με τον Χάρρυ Κλυνν. Τώρα έχω την ευτυχία και την χαρά να ανεβάσω το δικό μου έργο “Οι τρελοί με το Κλουβί “, με ένα επιτελείο αποτελούμενο από εξαιρετικούς ηθοποιούς!!!

 

Ποια είναι η άποψή σου για το θέατρο σήμερα και την κατάσταση που επικρατεί;

Νομίζω ότι τώρα με την κρίση που περνάει η Ελλάδα μας, ο κόσμος έχει στραφεί στο θέατρο. Αυτό είναι κάλο. Και θεωρώ με αυτόν το τρόπο αρχίζουν και ξεκαθαρίζουν και οι καλές παραστάσεις .

 

Λίγα λόγια για τον ρόλο σου.

Ο χαρακτήρας που υποδύομαι αποτελεί ρόλο( κλειδί ) που ξεκλειδώνει τις αδυναμίες των ανθρώπων………..

 

Τι θα έκανες αν εσύ έβρισκες ένα πτώμα στην πόρτα σου;

Θα το έβαζα στα πόδια,θα φώναζα την αστυνομία ή θα το έκρυβα, Η μπορεί ακόμη να τον τεμάχιζα…. Ποιος ΞΕΡΕΙ ?

 

Kelli Karamani

Κέλλυ Καραμάνη

Πες μας λίγα λόγια για την Κέλλυ

Γεννήθηκα στην Αθήνα και μεγάλωσα στον Πειραιά. Τελείωσα την δραματική σχολή Μοντέρνοι Καιροί και αμέσως συμμετείχα στην παράσταση ‘’Τρωάδες’’ του Ευριπίδη σε σκηνοθεσία Κώστα Νταλιάνη με την ομάδα Μοντέρνοι καιροί. Επίσης έλαβα μέρος στην performance ‘’Αισθήσεις’’ της χορογράφου Στέφανη Τσάκωνα, στην παράσταση ‘’Εξαιτίας της αναταραχής’’, σε σκηνοθεσία Κώστα Νταλιάνη, με την ομάδα Μοντέρνοι Καιροί, στο project ‘’Η θλίψη’’ της ομάδας Νομάδες. Φέτος συμμετέχω στην θεατρική παράσταση ‘’Οι τρελοί με το κλουβί’’, σε σκηνοθεσία Νίκου Βατικιώτη στο θέατρο Eliart.

 

Ποια είναι η άποψή σου για το θέατρο σήμερα και την κατάσταση που επικρατεί;

Παρ’ όλες τις δυσκολίες που επικρατούν στον χώρο, παραμένω αισιόδοξη και δίνω όλο μου το είναι σε αυτό που αποφάσισα να ασχοληθώ στην ζωή μου. Εν γνώση μου αποφάσισα να ασχοληθώ με ένα αβέβαιο επάγγελμα διότι πιστεύω πως τα ανήσυχα πνεύματα κάποια στιγμή θα βρουν τον δρόμο τους σε ότι κι αν κάνουν. Χαίρομαι διότι ο κόσμος τα τελευταία χρόνια έχει στραφεί ξανά στο θέατρο αναζητώντας έτσι και τρόπο διασκέδασης αλλά και μέσο σκέψης και προβληματισμού. Το θέατρο μπορεί να διδάξει και να δώσει λύσεις σε κάθε κοινωνικό πρόβλημα.

 

Λίγα λόγια για τον ρόλο σου.

Η Κέλυ είναι μια κοπέλα γεμάτη όνειρα και μεγάλες φιλοδοξίες. Ευελπιστεί να γίνει η νέα Μέριλυν Μονρόε. Και τα καταφέρνει, εν μέρη… Περισσότερα στην σκηνή του Eliart!!!

 

Τι θα έκανες αν εσύ έβρισκες ένα πτώμα στην πόρτα σου;

Αρχικά να πω ότι και στην παράσταση εγώ ανακαλύπτω το πτώμα και αμέσως τρέχω στον διαχειριστή. Αν είχα έναν διαχειριστή σαν τον Στράτο, το ίδιο θα έκανα. Όμως σίγουρα η αστυνομία θα είχε την τιμητική της στην δική μου περίπτωση.

 

Nikos Vatikiotis

Νίκος Βατικιώτης

Πες μας λίγα λόγια για τον Νίκο

Γεννήθηκα το 1986 στον Πειραιά και μεγάλωσα στην Άνοιξη, σπούδασα μουσική στο Πυθαγόρειο Ωδείο, Θεατρολογία στο Καποδιστριακό πανεπιστήμιο και υποκριτική με τον Μιχάλη Μαραγκό. Από το 2005 ασχολούμαι επαγγελματικά με την υποκριτική, την μουσική σύνθεση για θέατρο και την σκηνοθεσία.

 

Ποια είναι η άποψή σου για το θέατρο σήμερα και την κατάσταση που επικρατεί;

το θέατρο είναι και θα είναι ένας τελείως κόσμος, που απλά οι οποιεσδήποτε κοινωνικές συνθήκες χρωματίζουν ορισμένες πτυχές του. Σίγουρα στις μέρες που περνάμε το θέατρο αποτελεί μια κοινωνική και καλλιτεχνική πολυτέλεια. Όμως η δομή και ο πυρήνας του θεάτρου θα είναι πάντα εκεί και θα περιμένουν ανθρώπους σαν και εμάς να βάλουν το δικό τους πετραδάκι, το πιο σημαντικό είναι να συνειδητοποιήσουμε όλοι όσοι ασχολούμαστε με το θέατρο ότι ποτέ δεν μπορούμε να το υπερβούμε. Μπορούμε μονάχα να το υπηρετήσουμε και να το σεβαστούμε και τότε θα μας γεμίσει χαρά.

 

Λίγα λόγια για τον ρόλο σου.

Ο Βικέντιος Μανούρης είναι ένας γραφικά καταπιεσμένος δικηγόρος από ένα συμβατό γάμο. Οποιαδήποτε αλλαγή που μπορεί να συμβεί στην ρουτίνα του, μπορεί να σταθεί αφορμή να αλλάξει όλη του την ζωή. Έτσι η ανακάλυψη ενός πτώματος στην πολυκατοικία του, τον βάζει μπροστά στην μεγαλύτερη πρόσκληση της ζωής του.

 

Τι θα έκανες αν εσύ έβρισκες ένα πτώμα στην πόρτα σου;

Ενδιαφέρουσα ερώτηση! Η αλήθεια είναι ότι συνήθως ενεργώ βάσει των συγκεκριμένων συνθηκών της καθε στιγμής. Λογικά σαν γνήσιος Έλληνας θα σιγούρευα ότι δεν πρόκειται να χρεωθεί σε μένα οποιαδήποτε παρανομία και έπειτα θα αναμειγνυόμουν μέσα στην ιστορία με έναν σερλοκχολμικό τρόπο!!!

 

 

Τίνα Παπαδοπούλου

Tina PapadopoulouΠες μας λίγα λόγια για την Τίνα

Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Αθήνα,συγκεκριμένα στο Παλαιό Φάληρο. Έκανα σεμινάρια στο θέατρο των αλλαγών και σπούδασα στην σχολή ‘’Δήλος’’της Δήμητρας Χατούπη. Είχα την μεγάλη χαρά και τιμή να είμαι βοηθός σκηνοθέτη κοντά στην αγαπημένη μου δασκάλα Κατερίνα Ευαγγελάτου (για τις ανάγκες των παραστάσεων της σχολής στο 3ο έτος). Έπειτα έκανα τα πρώτα μου βήματα την χρονιά 2012-2013 στον μουσικοθεατρικό χώρο ‘’Τσάι στη Σαχάρα’’και συμμετείχα στις παραστάσεις ‘’Οντισιόν’’αστυνομική κωμωδία του Αντώνη Παπαδόπουλου, ‘’Μπέρδευε ξεμπέρδευε Νεραιδομαγείρευε’’παιδικό της Ελένης Σαραφίδη και ‘’Ισμήνη η άλλη εκδοχή’’ δράμα του Γιώργου Κοντοπόδη. Φέτος βρίσκομαι στο θέατρο Eliart στην παράσταση ‘’Οι τρελοί με το κλουβί’’του Στράτου Μπέη και παράλληλα συμμετείχα στο φεστιβάλ μονολόγων 2014 του χώρου τέχνης 92art μ’έναν δικό μου μονόλογο με τίτλο ‘’Αν σ’ενδιαφέρει’’.

 

Ποια είναι η άποψή σου για το θέατρο σήμερα και την κατάσταση που επικρατεί;

Ο Σαίξπηρ αυτός ο μεγάλος ποιητής και θεατρικός συγγραφέας έλεγε μέσα απ’τον Άμλετ ‘’η τέχνη δεν είναι για τους πολλούς,ούτε για τους λίγους,είναι για τον καθένα χωριστά’’.

Αυτό που εισπράττω λοιπόν σαν μια γενική αίσθηση είναι ότι ενώ υπάρχει μια μερίδα κοινού,που θα στηρίξει τις νέες ομάδες ,που θα κοιτάξει να αφυπνιστεί και να ψυχαγωγηθεί, παρ’όλ’ αυτά υπάρχει και μια μεγάλη μερίδα κοινού που αρέσκεται στο να ‘’σχολιάζει’’ιδιαίτερα αυστηρά οτιδήποτε δεν της αρέσει. Θεωρώ ότι η αρνητική κριτική είναι ευπρόσδεκτη απ’τη στιγμή που έχει κάτι να αντιπροτείνει όπως επίσης θεωρώ ότι ακόμα και η χειρότερη παράσταση έχει κάτι καλό να επιδείξει και αυτό είναι κάτι που θα έπρεπε να αναφέρεται πάντα.

Αυτό όμως που στενοχωρεί-εξοργίζει εμένα ως νέα ηθοποιό και τους συναδέλφους μου,(νέους-παλιούς )είναι πως ένα μεγάλο μέρος του κοινού δεν σέβεται το ότι το όποιο θέαμα, όπως το καθετί στη ζωή μας, έχει το αντίτιμο του και την αξία του.Πολλοί θεωρούν ότι η τιμή των θεατρικών εισιτηρίων είναι πολύ υψηλή και με βάση αυτό το επιχείρημα δεν παρακολουθούν συχνά θεατρικές παραστάσεις,κάτι που όμως δεν ευσταθεί, αφού συνήθως επιλέγουν να δώσουν τα ίδια ή και παραπάνω χρήματα σε κάποιο άλλο είδος διασκέδασης.

Αυτός ο διαχωρισμός λοιπόν είναι το πρόβλημα κατά τη γνώμη μου,γιατί αυτός ο διαχωρισμός είναι ένας μικρός αν όχι μεγάλος αντικατοπτρισμός της κουλτούρας-παιδείας μας.Θεωρώ ότι τα πράγματα θα μπορούσαν να είναι πολύ καλύτερα αν το θέατρο διδασκόταν στα σχολεία και αν οι γονείς πήγαιναν τα παιδιά τους σε παραστάσεις από μικρή ηλικία έτσι ώστε να μάθουν να σέβονται και να αγαπούν τον θεσμό του θεάτρου και το περιβάλλον του.

 

Λίγα λόγια για τον ρόλο σου.

Υποδύομαι την Μαρία,είμαι 30 χρονών,ζωγράφος στο επάγγελμα και παντρεμένη με τον Βικέντιο.Έχω μεγάλο πάθος με την δουλειά μου και η ‘’έμπνευση’’μπορεί να έρθει ακόμα και στις πιο απίθανες στιγμές χαχα! Βρίσκομαι και γω λοιπόν στο διαμέρισμα του διαχειριστή και έρχομαι αντιμέτωπη με το πτώμα που βρέθηκε (και όχι μόνο!!) όπου διαχειρίζομαι την κατάσταση μ’έναν ιδιαίτερο θα έλεγα τρόπο.Αυτό που αγάπησα απ’την αρχή σ’αυτόν το χαρακτήρα είναι η εξωστρέφεια της, ο δυναμισμός της και οι μεγάλες ανασφάλειες της τις οποίες προσπαθεί να ‘’ξορκίσει’’μέσα από την τέχνη της.

 

Τι θα έκανες αν εσύ έβρισκες ένα πτώμα στην πόρτα σου;

Πιστεύω ότι θα με άκουγε όλη η πολυκατοικία!!

 

vaggelis kontomous

Βαγγέλης Κοντομούς

Πες μας λίγα λόγια για τον Βαγγέλη

Μεγάλωσα και γεννήθηκα στον Πειραιά. Το 2005 τελείωσα την σχολή του ΙΑΣΜΟΥ BΒασίλης Διαμαντόπουλος, είχα την ευκαιρία να διδαχθώ από αξιόλογους δασκάλους την τέχνη της υποκριτικής( Κατάλειφος, Λαζαρίδου, Ημελος, Κατρανίδης κ α’).το 2008 συμμετείχα στο φεστιβάλ Αθηνών στην παράσταση «εδώ» σε σκηνοθεσία  Γιώργου Νανουρη που συνεχίστηκε για 2 χρόνια στο κ44 με επιτυχία. Το «εδώ» ήτανε μαρτυρίες μεταναστών γραμμένες από τον Γκαζμεντ Καπλανι.  Σήμερα έχω την τιμη να παίζω σε αυτή την έξυπνη κωμωδία του ταλαντούχου συγγραφέα -ηθοποιού Στρατή Μπέη σε ένα ρόλο που με ιντρίγκαρε πολύ …του πτώματος . Στον κινηματογράφο την άλλη μεγάλη μου  αγάπη είχα ένα ρόλο στο βραβευμένο «casus belli» του Γιώργου Ζώη. Θέλω να κάνω ωραίες δουλειές με ταλαντούχους δημιουργούς . Αυτή την περίοδο διαβάζω ένα μονόπρακτο του σκηνοθέτη Απόστολου Σταυροπούλου που μπορεί να παρουσιαστεί στα πλαίσια κάποιου φεστιβάλ .

 

Ποια είναι η άποψή σου για το θέατρο σήμερα και την κατάσταση που επικρατεί;

Στο θέατρο σήμερα πιστεύω πως γίνονται πράγματα αλλά όχι και τόσο αξιοκρατικά. Τα πηγαδάκια και οι κλειστές παρέες κάνουνε θέατρο ! Εαν δεν ανήκεις στο συγκεκριμένο στάτους κάποιας ομάδας ανθρώπων είσαι καταδικασμένος στην αφάνεια. Ευτυχώς που υπάρχουνε και καινούριες ομάδες με όραμα και λόγο. Ας μην ξεχνάμε πως το θέατρο είναι συλλογικό .

 

Λίγα λόγια για τον ρόλο σου.

είμαι το πτώμα που βρίσκουν οι ένοικοι της πολυκατοικίας στην είσοδο της. Οπότε καταλαβαίνεις σε τι μπελάδες τους βάζω είμαι ένα πτώμα εν δράση …(γέλια)

 

Τι θα έκανες αν εσύ έβρισκες ένα πτώμα στην πόρτα σου;

Ωραία ερώτηση. Θα πάθαινα ένα σοκ αντικρίζοντας το, αλλά πιστεύω ότι δεν θα έχανα την ψυχραιμία μου και η επόμενη κίνηση μου θα ήτανε να καλέσω την αστυνομία, εκτός εάν αυτό το πτώμα με ενοχοποιούσε σε κάτι… ε τότε θα προσπαθούσα να το ξεφορτωθώ…χαχαχα

 

Zefi Kalpitzi

Ζέφη Καλπιτζή

Πες μας λίγα λόγια για την  Ζέφη

Γεννήθηκα στην Αθήνα, στις 13 Αυγούστου του 1987 (ορίστε και η ηλικία μου!). Μεγάλωσα στην Νίκαια, όπου κατοικώ μέχρι και σήμερα.
Είμαι απόφοιτη της σχολής του Β.Διαμαντόπουλου “ΙΑΣΜΟΣ” και μέλος της θεατρικής ομάδας “POISONED BY THE SMALL FISH”, που αποτελείται από άλλα 5 άτομα, με την καθοδήγηση και την υποστήριξη συγγραφικά και σκηνοθετικά του καθηγητή μας, Γιώργου Ηλιόπουλου, ανεβάζοντας τα έργα του: “DESPERADOS” στο θέατρο Αμιράλ, “TO KNOW US BETTER” στο θέατρο Χυτήριο, “ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΟΥ” στο θέατρο Χυτήριο, “BEDTIME STORIES 3.0” στο θέατρο Eliart και “BEDTIME STORIES 4.0” στο θέατρο Eliart, που συνεχίζει να παίζεται μέχρι και σήμερα.

 

Ποια είναι η άποψή σου για το θέατρο σήμερα και την κατάσταση που επικρατεί;

Είναι γεγονός ότι διανύουμε περίοδο κρίσης, αλλά παρ’όλα αυτά ο κόσμος έχει στραφεί περισσότερο τώρα στο θέατρο.Παράδοξο μεν, αναμενόμενο δε, μιας κι η τηλεόραση δεν έχει να προσφέρει τίποτα πλέον ηθοπλαστικά. Ίσως συντελεί το γεγονός ότι το χαμηλό κόστος των θεάτρων και οι προσφορές διευκολύνουν τα χαμηλά οικονομικά στρώματα που επιθυμούν ένα θέαμα που θα τους κάνει να προβληματιστούν, να γελάσουν, να διδαχθούν και γενικά να περάσουν ευχάριστες ώρες.

 

Λίγα λόγια για τον ρόλο σου.

Η Τιτή είναι μια γυναίκα (ο Θεός να την κάνει!) αναρχοκομουνίστρια, τρομοκράτισσα, με το δικό της τρόπο έκφρασης..όχι και τόσο συμβατό με των υπολοίπων ενοίκων..(Περισσότερες πληροφορίες εντός του θεάτρου!!)

 

Τι θα έκανες αν εσύ έβρισκες ένα πτώμα στην πόρτα σου;

Πάντως σίγουρα όχι ό,τι κάνει η Τιτή….!!!Πολύ φοβάμαι ότι στις ειδήσεις δεν θα μιλάγανε για ένα πτώμα, αλλά για δύο. Έμφραγμα και εγκεφαλικό, ΜΑΖΙ!!!!

 

Christos Panoras

Χρήστος Πανώρας

Πες μας λίγα λόγια για τον Χρήστο

Γεννήθηκα στην Θεσσαλονίκη. Όταν έγινα τριών μετακομίσαμε οικογενειακώς στο Άργος, απ’ όπου κατάγεται η μητέρα μου. Εκεί έζησα μέχρι τα 18 που τελείωσα το σχολείο και μετά ήρθα στην Αθήνα. Στο Άργος, μια πόλη που πάντα θα αγαπώ, έπαιξα στις πρώτες θεατρικές παραστάσεις, στο σχολείο αλλά και στον Δήμο, εκεί έκανα τα πρώτα θεατρικά μου όνειρα, τα οποία σιγά-σιγά βλέπω να παίρνουν σάρκα και οστά. Από μικρός ήξερα ότι ήθελα να γίνω ηθοποιός, όσο κλισέ και αν ακούγεται αυτό. Καμία άλλη δραστηριότητα δεν με γέμιζε με τόση ενέργεια και θέληση για αφοσίωση όση το θέατρο. Οι δικοί μου δεν ήθελαν ούτε καν να το ακούσουν. Έπρεπε να σπουδάσω ‘’κάτι’’. Ήμουν καλός μαθητής κι έτσι βρέθηκα να σπουδάζω οργάνωση και διοίκηση επιχειρήσεων στην ΑΣΟΕΕ. Τέσσερα χρόνια χωρίς καμία θεατρική ενασχόληση προσπαθούσα να πείσω τον εαυτό μου ότι μου αρέσει αυτό που σπουδάζω. Όμως η φωνή του ηθοποιού μέσα μου μίλησε και μίλησε δυνατά, με πήρε από το χέρι και με οδήγησε ακριβώς απέναντι από την ΑΣΟΕΕ, στην δραματική σχολή του Διομήδη Φωτιάδη. Θυμάμαι ακόμα τον ενθουσιασμό που επιτέλους ξεκινούσα αυτό που πάντα ήθελα. Τα δύο πρώτα χρόνια φοιτούσα κρυφά από τους δικούς μου. Πέρυσι τελείωσα την σχολή και αμέσως μετά συμμετείχα στην site specific παράσταση του Γρηγόρη Χατζάκη, ‘’38:43 μμ’’ καθώς και στην παράσταση ‘’Το καινούριο σπίτι’’ σε σκηνοθεσία Φώτη Μακρή, στο studio Μαυρομιχάλη, μια παράσταση στα πλαίσια ενός θεατρικού εργαστηρίου του κυρίου Μακρή. Μετά το καλοκαίρι βρέθηκα στην ομάδα Κρείσσονες. Παρουσιάσαμε την παράσταση ‘’Μάντεψε’’, σε σκηνοθεσία Νίκου Τσεργά, στον πολυχώρο ΕΚΣΤΑΝ και τώρα παρουσιάζουμε την παράσταση ‘’Οι τρελοί με το κλουβί’’ σε σκηνοθεσία Νίκου Βατικιώτη, στο θέατρο Eliart, μια παράσταση για την οποία είμαι πολύ περήφανος που συμμετέχω. Γενικά μέχρι στιγμής νιώθω πολύ τυχερός, αφού με το που τελείωσα την σχολή κατάφερα να έχω πολύ καλές συνεργασίες.

 

Ποια είναι η άποψή σου για το θέατρο σήμερα και την κατάσταση που επικρατεί;

Τα πράγματα είναι δύσκολα από οικονομικής άποψης και πλέον ένας ηθοποιός ο οποίος ξεκινάει τώρα την πορεία του στον χώρο, πρέπει να ξέρει ότι δεν μπορεί να ζήσει από το επάγγελμα του ηθοποιού. Πρέπει επίσης να είσαι έτοιμος να κάνεις τα πάντα, να έχεις σφαιρική γνώση και να δώσεις όλο σου το είναι σε ένα επάγγελμα το οποίο πρέπει να γίνει ένα με τον εαυτό σου. Το θέατρο είναι τρόπος ζωής για τον ηθοποιό. Τα ωράρια, οι στερήσεις, η έλλειψη προσωπικού χρόνου, η προσοχή, το διάβασμα, η παρατήρηση των άλλων. Καλλιτεχνικά σήμερα γίνονται αρκετά πράγματα, άλλα με ουσία και άλλα όχι. Το σημαντικό για εμένα είναι ότι η Αθήνα έχει να δείξει πολιτισμό, άλλωστε είναι και το μόνο που παράγουμε τώρα πια ως χώρα. Επίσης ο κόσμος έχει στραφεί και πάλι στο θέατρο, ψάχνοντας τρόπους και να διασκεδάσει αλλά και να σκεφτεί ταυτόχρονα. Οι καλλιτέχνες επίσης, ψάχνουν να βρουν δρόμους για να παρουσιάσουν τα τοπία της ψυχής τους. Το άγχος, η κατάσταση στην χώρα μας, ο φόβος για το αβέβαιο αύριο, δημιουργούν τέχνη. Μία τέχνη, όχι του καναπέ αλλά ουσιαστική και άμεση, η οποία καλείται να διδάξει, να προβληματίσει την κοινωνία. Το θέατρο ως μέρος των τεχνών, έχει κάτι να πει κι αυτό. Να ζωντανέψει την πραγματικότητα σε μια σκηνή και να δώσει λύσεις. Να κρίνει και να κριθεί ταυτόχρονα. Για εμένα αυτό είναι το θέατρο και το επάγγελμα του ηθοποιού σημαίνει ‘’μάγος’’, ο οποίος με την φωνή του, το σώμα του και την ψυχή του θα δημιουργήσει έναν παράλληλο κόσμο με αυτόν του θεατή. Η κρίση στον χώρο είναι μεγάλη. Απλήρωτοι ηθοποιοί κλπ. Όμως για εμένα το μεγαλύτερο πρόβλημα θα ήταν να υπάρξουν στον θέατρο αμόρφωτοι ηθοποιοί. Και δεν εννοώ αμόρφωτοι με την έννοια της πανεπιστημιακής μόρφωσης, αλλά με την έλλειψη παιδείας και ήθους που χαρακτηρίζει γενικότερα την κοινωνία μας. Ο ηθοποιός είναι μύστης και καλείται να μυήσει τους θεατές, σε κάτι ουσιαστικό. Επειδή είμαι αισιόδοξος άνθρωπος θέλω να πιστεύω ότι παρ’ όλες τις δυσκολίες θα μπορέσω να προχωρήσω σε αυτόν τον χώρο με ήθος και παιδεία και κάποια στιγμή να ξεχωρίσω. Και με αυτό δεν εννοώ το να γίνω γνωστός αλλά το να χαίρω εκτίμησης από τους συναδέλφους μου. Αυτό είναι το πιο σημαντικό για εμένα, να έχω καλές συνεργασίες, διότι μέσω αυτών μπορείς να μάθεις περισσότερα . Με στενοχωρεί που ενώ είμαι στην αρχή των ονείρων μου μπροστά μου βλέπω έναν μαύρο καμβά αντί για έναν λευκό. Όμως ελπίζω να βρω τα χρώματα για να μπορέσω να τον φωτίσω και οποιαδήποτε δυσκολία υπάρχει στον χώρο την αντιμετωπίζω με χαμόγελο και αισιοδοξία. Άλλωστε οι δυσκολίες προκύπτουν από πράξεις ανθρώπων, ώστε να ξεπεραστούν με τις πράξεις άλλων ανθρώπων.

 

Λίγα λόγια για τον ρόλο σου.

Στο έργο ερμηνεύω τον ρόλο του Νίκου, έναν ένοικο της πολυκατοικίας ο οποίος είναι ο πρώτος που καταφτάνει στο διαμέρισμα του διαχειριστή, μετά το πτώμα. Νομίζω ότι η είσοδος μου ξεκινάει στην ιστορία τα ευτράπελα, αυτά που σίγουρα δεν θα περίμενε κάποιος να συμβούν ενώ κρύβει ένα πτώμα στο σπίτι του. Ως χαρακτήρας ο Νίκος νομίζω θα μπορούσε να χαρακτηριστεί με μία μόνο λέξη: Καρτούν! Είναι ένα καρτούν λοιπόν, με πολύ ενέργεια και πολλές φορές η συμπεριφορά του είναι αρκετά σουρεαλιστική. Από την μια φοβάται αρχικά το πτώμα, από την άλλη δείχνει να του αρέσει η όλη ιδέα της ύπαρξης ενός πτώματος στο διαμέρισμα, ακόμα και η ιδέα της σύλληψης από την αστυνομία. Ούτε κι ο ίδιος ξέρει τι ακριβώς θέλει ή τι πρέπει να θέλει. Ξέρω ότι όλα αυτά φαίνονται λίγο ασυνάρτητα ώστε να αποτελέσουν μέρος μια δομημένης παράστασης. Κι όμως, το πολύ όμορφο κείμενο του Στρατή Μπέη δίνει με το αναπάντεχο τέλος του την εξήγηση για κάθε συμπεριφορά των ηρώων. Διότι σίγουρα ο Νίκος δεν είναι ο μοναδικός σουρεαλιστικός χαρακτήρας του έργου! Από την άλλη οφείλω να πω ότι ο χαρακτήρας του Νίκου όπως παρουσιάζεται, καθώς επίσης και οι υπόλοιποι χαρακτήρες, είναι έμπνευση του σκηνοθέτη της παράστασης, του Νίκου Βατικιώτη, ο οποίος κατάφερε να πάει το κείμενο λίγο παραπέρα και με μια πολύ ευρηματική σκηνοθεσία να δημιουργήσει ατμόσφαιρες οι οποίες δεν μπορούν να γραφτούν σε ένα χαρτί. Χαίρομαι πολύ για αυτή την συνεργασία μου με τον Νίκο Βατικιώτη, διότι πήρα πολλά σαν ηθοποιός.

 

Τι θα έκανες αν εσύ έβρισκες ένα πτώμα στην πόρτα σου;

Θα απαντήσω στην ερώτηση διακρίνοντας δύο περιπτώσεις. Πρώτη περίπτωση να μην είχα γνωρίσει κανέναν από τους Κρείσσονες. Νομίζω ότι αν έβρισκα ένα πτώμα στην πόρτα μου, αμέσως μετά η πόρτα μου θα είχε ένα πτώμα κι έναν κοκαλωμένο στην θέση του!!! Σίγουρα κάποια στιγμή θα συνερχόμουν και θα έπαιρνα την αστυνομία. Και πάμε στην δεύτερη περίπτωση, η οποία είναι και η δεδομένη για εμένα, αφού πλέον έχω γνωρίσει τους Κρείσσονες. Θα τηλεφωνούσα στον Στρατή, στην Κέλυ, στην Ζέφη, στον Νίκο, στην Τίνα και στον Βαγγέλη να έρθουν σπίτι για καφέ! Θα έμπαιναν μέσα και θα τους έδειχνα το πτώμα. Τι πιο όμορφο από μια ρεαλιστική πρόβα! Σίγουρα το θέατρο αντιγράφει την ζωή. Αλλά αν υπάρξει έστω και μια στιγμή όπου η ζωή θα αντιγράψει το θέατρο, τότε αυτή τη στιγμή θα ήθελα να την ζήσω…

SONY DSC

Στο Θέατρο «Eliart», Κωνσταντινουπόλεως 127, Βοτανικός – Μετρό: Κεραμεικός

Τηλέφωνο Κρατήσεων: 210 3477677 (18:00 – 21:00) & 698 6 636767

 Διάρκεια Παράστασης: 80 λεπτά

Είδος: Ψυχολογική, κωμική, δραματική, οικογενειακή, μουσική, αστυνομική περιπέτεια… επιστημονικής φαντασίας

 Τιμή Εισιτηρίου: 12 € – Φοιτητικό: 15 € τα δύο άτομα

Κάτοχοι Κάρτας Ανεργίας: 6 €

 

Συντελεστές

 Σκηνοθεσία -Μουσική Επιμέλεια: Νίκος Βατικιώτης

Κείμενο: Στρατής Μπέης

Ενδυματολόγος: Σοφία Χριστίνα Ραδίτσα

Φωτισμοί: Κώστας Χάννας

Φωτογραφία: Γιώτα Τζόρβα

Βοηθός Σκηνοθέτη – Κίνηση: Μάυ Χάννα

Σας άρεσε; κάντε like για να ξέρουμε τι θέματα σας αρέσουν!

Facebook Comments

About the Author

Leave a Reply

*

Could not authenticate you.